tekst 13 september 2015, laatste bewerking 17 september 2015
Waarachtig poppenspel
Een paar bijzondere ontmoetingen met Jozef van den Berg. In welke zin was het een ontmoeten of een treffen van acteur en publiek?
Ik heb hem enkele keren in Neerijnen opgezocht. In mijn agenda kan ik terugvinden 15 maart 1996, 11 april 1997 en zomer 2007. In mijn studententijd in Tilburg ben ik ooit een voorstelling van hem gaan zien (Genoeg Gewacht). Ik herinner mij dat hij vanaf het podium een dialoog aanging met God en vanuit de kist allerlei poppen tot leven kwamen.
De eerste keer dat ik hem opzoek, vertelt hij mij hoe hij tot zijn beslissing is gekomen het theater vaarwel te zeggen en in de fietsenstalling van het gemeentehuis in Neerijnen zijn intrek te nemen. We spreken over zijn ontmoeting met God, over Christus en het poppenspel, zijn kist met poppen, de poppen die hem verrassen in het spel. In de wijze waarop de poppen hem aanspreken wordt hij uitgenodigd daar zijn antwoord op te ontdekken. Met het geroepen zijn door God, zo zegt hij, was het alsof plotsklaps zijn kist met poppen was open gegaan en alles in een nieuw licht aan hem verscheen. Toen ging het deksel weer dicht en was aan hem de opdracht om de inhoud van de kist geleidelijk aan tevoorschijn te laten komen. Voor mij zo herkenbaar.
Hij uit zijn grenzeloos vertrouwen dat het leven hem datgene zal geven wat hij nodig heeft.
Bij het afscheid vraagt hij mij of ik nog een keer terugkom. Het antwoord is: “Als ik me geroepen voel.”
De ontmoeting bemoedigt mij me toe te vertrouwen aan de weg die ik te gaan heb, vanuit het niet-weten te luisteren naar mijn hart. ‘Als deze man de moed heeft zich zo aan het leven te geven, niet ongeacht, maar wel zich vrij verhoudend tot sociale conventies, wat kan mij dan weerhouden de kleine stappen die van mij gevraagd worden te zetten?’
Met dit besef voortgaand valt er heel wat te ontdekken, te leren onderscheiden vooraleer ik tot een zodanig verstaan kom dat ik in overgave bereid ben (er klaar voor ben, de helderheid heb) de volle verantwoordelijkheid voor mijn persoonlijk zijn te aanvaarden en in vreugde het spel mee te spelen.
