Verwijzing naar:
De routebeschrijving van de wandeling vanaf station Nijmegen Dukenburg naar het Labyrint op de Waalkade (met variaties).
Informatie over de wandeling op zondag 7 juni 2020.

Veerkracht een valkuil

(tekst 11 juli 2015)

Wie had dat gedacht dat veerkracht een valkuil kan zijn? Opnieuw heb ik een oude les te leren.

Ik zwaai Rik uit. Hij gaat met de trein naar Schotland, in zijn eentje de Southern Upland Way lopen. Ik gun hem het avontuur én het raakt bij mij een gevoelige snaar. Want het idee dat ik nooit meer zal kunnen trekken met heel mijn hebben en houwen op mijn rug, was zowat de enige gedachte die tranen bij mij opriep in de tijd dat ik geveld was door een burn out en ook fysiek uitgeput. Wandelen in Schotland stond hoog op mijn verlanglijstje; althans die gedachte koesterde ik. En nu gaat Rik het waar maken.

De trein verdwijnt uit het zicht en ik merk dat ik de neiging heb om dezelfde dag ook een flink stuk te gaan wandelen; zo zijn we toch samen op weg en bouw ik wellicht conditie op om … Wacht …, ieder vooruitzicht als drijfveer loslaten!
Om goed te voelen of ik mijzelf nu niet forceer, stel ik het even uit; ik doe wat karweitjes. Dan denk ik mijn maat te houden door vanaf huis te vertrekken. Dat voert mij naar de route over bruggen naar het Labyrint van Klaus van de Locht op de Waalkade.

Labyrinth aan de Waalkade Nijmegen naar ontwerp van Klaus van de Locht, foto Rik Jaspers

Het geeft mij zo’n goed gevoel dat ik vanaf de Waalkade verder de Ooijpolder inga. Ik geniet van zoveel: van de meidoorn die volop in bloei staat, de ooievaar op zijn nest … Ik houd mijzelf voor dat ik voldoende afstem op wat me gegeven is en mijzelf in acht neem door regelmatig halt te houden. Uiteindelijk stap ik bij Beek op de bus. Als ik op station Dukenburg uit de bus stap, zijn mijn heupgewrichten pijnlijk verstijfd.
Een paar dagen later ga ik weer op pad. Het is in het begin al ‘mis’; mijn heupen doen pijn. Omkeren? Nee, gewoon veel pauzeren en rustig aan verder, dan gaat het ook. Ja toch?
Ik weet wel beter, maar kan het niet laten. Het duurt zeker een week voordat ik weer ‘normaal’ en zonder pijn kan lopen.

Ga je mee in stilte wandelen met gelegenheid voor een inspirerende uitwisseling?

Maar dan heb ik al lang een oproep gedaan voor een gezamenlijke stiltewandeling op eerste Pinksterdag. Negen mensen melden zich. Waarvan één mijn moeder (87 jaar) die een klein stukje mee oploopt en één iemand die bij de Oversteek aanhaakt.

Overbruggen / Teersdijk, foto: Piet Thissen

Doordat ik de dagen ervoor echt naar mijn lijf heb geluisterd, gaat het me goed af en kan ik genieten. In stilte ervaar ik me verbonden met wie voor en achter me lopen, ondanks dat we flink uitwaaieren. Halverwege, op het 20 Septemberplein onder de Oversteek komen we samen en pauzeren.

Pinksteren 2015, Overbruggen, De Oversteek, foto: Piet Thissen

Enkele deelnemers reageren op mijn uitnodiging om iets ter inspiratie in te brengen. Ik ben aangenaam verrast, niet alleen door de inbreng, maar ook door de aandacht van de toeschouwers.
Tot slot zitten we gezamenlijk bij het Labyrint op de Waalkade. Tevredenheid alom.

Een impressie van Damiaan Messing met als titel Er is alleen vooruit, kun je lezen op het blog van de Walk of Wisdom.

Drie weken later ga ik samen met Rik over bruggen.

Gehoor geven aan de taal van mijn lichaam

Het blijkt maar weer dat alleen door bloed eerlijk te zijn, niet enkel mentaal eerlijk, maar door ook naar mijn lijf te luisteren, dat ik dan beleef waar mijn verlangen naar uitgaat. De geest kan zich van alles voorstellen; inspiratie genoeg om het lichaam in gang te zetten. Het vraagt niet enkel dat de geest het lichaam traint tot aan haar mogelijkheden, maar ook dat het lichaam de geest kneedt tot geduld (dulden, uithouden van c.q. aanwezig zijn bij de situatie zoals die is), afstemming en souplesse (bijstellen van denkbeelden).
Ik besef dat de onderneming op de dag dat ik Rik uitzwaaide, mede zijn brandstof ontleende aan het niet willen voelen van het gemis, van de discrepantie tussen ideaal en werkelijkheid. Gewaar zijn van wat me gegeven is, vraagt van de geest om over de brug te komen en hier nu in mijn lijf aanwezig te zijn, te voelen wat werkelijk is en de idealen daarop af te stemmen. Aldus wordt de onderlinge eenheid bekrachtigd. Dat is als Pinksteren waar de heilige geest naar de mensen toe komt door hen in hun eigen taal toe te spreken. Zo komt mijn geest naar mij als mens toe door zich te verstaan met de taal van mijn lichaam.

De oproep

Over bruggen met Pinksteren

Bewust zijn van eenheid in verscheidenheid roept mij op om mijn eigenheid te erkennen, er voor uit te komen en verantwoordelijkheid te nemen door verschillen te overbruggen.

Dat is een sprekend thema voor Pinksteren. Ik nodig je daarom uit voor een wandeltocht over verschillende bruggen in Nijmegen. …

Wat mij betreft is de opzet voor herhaling vatbaar. Op de route kan gevarieerd worden.
Zie hier de routebeschrijving.