(tekst 7 juli 2015)
Gedachteconstellaties…
Vanuit zekerheid en twijfel
Wellicht is mijn grootste wijsheid dat ik niet weet waartoe ik me laat bewegen. Soms is er een grote ‘zekerheid’ om een stap te zetten, een andere keer kom ik vanuit twijfel in beweging en ontdek dat ik ondanks mijzelf op weg ben gegaan. Dat laatste was het geval met de Walk of Wisdom.
Hoe ik deze pelgrimsroute in de dop op het spoor ben gekomen, weet ik niet meer. Het idee was me sympathiek en ik betwijfelde of het bij mij paste om me als één van de eerste pelgrims aan te melden; geen behoefte aan die drukte bij een openingsceremonie, zag het niet zitten om gelijktijdig met zoveel anderen te vertrekken, afgelegde etappes markeren door het verzamelen van vogelringetjes (een leuk idee op zich) leek me niets voor mij. Ik wil op mijzelf en vrij zijn als ik op weg ga. In acht dagen 136 km afleggen, kan ik dat wel met mijn conditie?
En daar loop ik dan… na genoten te hebben van de feestelijke openingsceremonie, uitgeleid onder het gezang van het pelgrimslied en de klanken van het straatorkest Kladderadatsch, de pelgrim gespeld op mijn rugzak met daaraan de veter gesierd door het vogelringetje waarin 2015 024 is geponst.
Geen sterrenbeeld
Het is voor mij geen opgave om mijn mobiel uit te zetten, geen fototoestel mee te nemen en alle schrijfgerei thuis te laten; onderweg geen banden aanhalen of herinneringen verzamelen door beelden of woorden vast te leggen, maar op weg ZIJN en de beleving in het moment laten spreken en laten vervliegen.
En ja, ik ben gewaar hoe de eerste paar dagen mijn gedachten worden beïnvloed door de ‘uitnodiging’ om een bijdrage te leveren aan het nieuwe getijdeboek. Ik ben blij te merken dat ik me niet laat vangen, maar me in vrijheid verbind aan deze pelgrimsroute door het naleven van enkele van zijn rituelen. Bij vertrek een blik werpen op onze Mariken, met plezier een bad nemen in de Bisonbaai, onderweg een steentje oprapen en leggen op de herdenkingsplaats aan het Kitty de Wijze plein en bij de Sint Stevens bewust Moenen aankijken.
Na acht dagen heb ik 136 km plus… onder mijn voetzolen door laten gaan. Mijn rugzak staat na een week nog steeds in de woonkamer te prijken. Ik glimlach met een vleugje luchtige zelfspot bij het zien van de veter vol ringetjes.
En dan blijken mijn eenvoudige belevenissen door te werken in een nieuwe bewogenheid, het schrijven, het contact opnemen met het Tourist Info Center Alter Bahnhof in Kranenburg om mij de tekst op de muur bij de ingang te mailen. In de ban van een gedicht op een andere muur fiets ik samen met mijn vriend Rik naar de kapel in Velp. Op mijn verzoek maakt hij hiervan onderstaande foto.
Genoeg woorden
Voor niets en niemand hoef ik iets onder woorden te brengen. Ik verwelkom de leegte (vacare) en merk dat in vreugde bewogenheid zich in woorden uitdrukt. Daarin laat zij sporen achter van hetgeen voorbij ‘zekerheid’ en twijfel tot leven is gekomen door met anderen en alleen op weg te gaan.
Zie voor het relaas over mijn laatste tocht, het staartje.
