(tekst moment maart 2007)

Reclame

Ken je die reclame waarbij iemand alleen langs een hoge steile rotswand aan touwen omhoog klautert; steentjes schuiven onder zijn voeten weg. Hij heeft grip aan ruwe uitsteeksels. Eindelijk is hij bijna boven, nog één stap omhoog en hij kan zich over de rand werken. Grote stilte, weidsheid, één en al natuur om hem heen.

Dan steekt er een lachend gezicht van boven over de rand. De man die daarbij hoort, zet zijn fototoestel in de aanslag en knipt een foto van onze stoutmoedige bergbeklimmer.
Als deze laatste boven komt, ziet hij dat er een gezelschap toeristen druk aan het rondkijken en fotograferen is. Deze mensen zijn met een bus via de andere kant van de berg boven gekomen.

Mijn levensverhaal lijkt op dat van de klauteraar.

Ontmoedigend? Nee, niet als ik me realiseer hoezeer de uitdaging aan mijzelf mij voldoening geeft. En nee, niet als ik mij de plek niet toe-eigen, maar open sta voor de beleving van de ander. Nee, niet als ik mijn eigen beleving kan delen met anderen.

Ik wil niemand tekort doen; zeker niet die mensen die langs minder steile routes ook te voet en opgaand in het landschap boven zijn gekomen; nog minder die mensen die in de bergen thuis zijn en altijd thuis zijn geweest en die nu geconfronteerd worden met al die klauteraars en toeristen die menen iets bijzonders mee te maken dat indruk maakt op de gevoelige plaat of op de gevoelige ziel. Ieder beleeft zijn eigen avontuur en heeft zijn eigen prachtverhaal. In welk verhaal herken je jezelf? Welk verhaal spreekt je aan?