(tekst moment augustus 2005)
Dat doet mij leven…
‘Een religieuze beleving’, wat is dat? Begrip ervan had ik niet toen ik iets meemaakte dat mijn leven op zijn kop zette. Ruim twintig jaar geleden zat ik op de studiezaal toen ik spontaan schreef: “Anja, houd je van mooie dingen? hecht er niet aan! wees mooi van binnen! Dan komen die dingen vanzelf; misschien niet in de vorm zoals je nu denkt, maar in een oprechte ongekunstelde beleving.”
Ik keek ernaar. Het voelde alsof ik een lantaarntje had gekregen voor op mijn weg. Maar waarom? Ik liet het los en probeerde mij opnieuw op mijn studie te richten. Weer ging mijn hand de vrije loop en ik las: “Anja, waar ben je mee bezig? Je houdt jezelf voor de gek. Stop ermee!” Het drong als een waarheid tot mij door en ik besloot er gehoor aan te geven. Ik klapte mijn boeken dicht. Hiermee had ik een punt gezet achter mijn studie.
Vervuld van geluk fietste ik naar huis. Vanaf dat moment was het alsof de wereld zinderde van leven. Alles was vervuld van liefde; door ieder mens, ding en ook door mijn handelen stroomde het heen. Het had niets met goed en kwaad, nobel of wat dan ook te maken. Het was een totale beleving van alles. Nieuwe inzichten ontvouwden zich. Ik ging op zoek naar een verstaan van wat mij was overkomen en een plek waar ik thuis kon zijn.
Een klein half jaar ervoor had mijn leven ook al een drastische wending genomen. De ene dag was ik nog zwaar depressief, had het gevoel dat niets aan mij deugde en wist niet hoe ik kon leven, de andere dag werd ik – nadat ik eindelijk na jarenlang tobben, om hulp had geroepen – dolgelukkig wakker, met het gevoel dat alles klopte en goed was. Het leek alsof er op mijn schouder werd getikt en mij werd medegedeeld: “Anja, het leven is niet echt, het is een illusie, het is één groot spel.”
Nu besefte ik dat de enige manier waarop ik een levend en gelukkig mens kon zijn, was, door te leven wie ik ten diepste voelde dat ik was. Maar wat stond mij dan te doen? Mijn studie was tot dan toe mijn rotsvast anker geweest en daar had ik me van losgesneden. Ik dobberde op een zee van emoties, vragen en onzekerheden en vooral van niet weten. Wat betekende bijvoorbeeld de ingeving: “Leer mensen fietsen tussen hemel en aarde!” ? Ik besefte dat ik zelf nog een brug moest bouwen tussen hemel en aarde. Ik voelde me rijk en arm, koning en bedelaar tegelijk. Overal en nergens ging ik te rade om tot een verstaan te komen en een koers te kunnen bepalen; riagg, pastor, parapsychologisch instituut, professor filosofie, klooster. Ik deed vele indrukken op, maar nergens voelde ik mij echt geholpen.
Vele jaren later drong tot mij door dat de professor filosofie wat mij was overkomen, geassocieerd had met mystiek. Dat woord zei mij toen niets, waardoor ik er geen aandacht aan had besteed. Nu kwam het woord weer op mijn weg. Ik wilde weten wat het betekende en las het boek Mystiek van Bruno Borchert. Bellen rinkelden. Ik kreeg hierdoor veel meer begrip van de weg die ik vele jaren alleen was gegaan. Ik ben er geen mooier mens door geworden, maar sta veel meer open voor het leven zoals het zich aandient. Dát is ten diepste een religieuze beleving, een beleving van verbondenheid, van beamen wat is. Deze verbondenheid, dit beamen wat is, laat mij voelen dat ik of iets in mij hierop een eigen antwoord tot uitdrukking wil brengen. Dat doet mij leven. Dat is leven voor mij.
